Terwijl ik de laatste details bijschaaf van mijn interview met Mark Nepo, de Joods-Amerikaanse filosoof, auteur, poëet en leraar, die ik zaterdag 12 september jongsleden mocht interviewen in Utrecht, doe ik een ongelooflijke ontdekking.
In zijn boek Inside The Miracle heeft hij het onder meer over het belang van ‘een brug vormen voor elkaar’. Omdat ik de metafoor niet helemaal begreep, vroeg ik hem ernaar en hij nam als voorbeeld het gegeven dat ik een zoontje heb en hij kinderloos is. Wanneer ik over mijn zoontje praat of hij mij bezig zou zien met hem, dan zou hij kunnen voélen wat het betekent om een kind te hebben. Door mijn ervaring op gevoelsniveau met hem te delen, zou hij de betekenis van ‘een kind hebben’ beter begrijpen en zich als mens completer kunnen voelen, zònder zelf ooit vader te zijn geweest.
Ineens begreep ik waarom ik zo graag interview. Tegenwoordig interview ik eigenlijk enkel nog mensen die ik zelf heel interessant vind en de reden is dat ik dit in de eerste plaats doe voor mezelf. Mensen zoals Mark Nepo, Gregg Braden, Bruce Lipton, William Tiller, Baptist De Pape, Koen Van Mechelen, Christine Pannebakker, Geert Kimpen, Pascale Naessens, Ivo Valkenburg, ….inspireren mij enorm en de vraag is natuurlijk, waarom? Wat hebben al deze mensen met elkaar gemeen? Hoe meer ‘favorieten’ ik interview, hoe duidelijker de rode draad zich aftekent en de boodschap voor MIJ steeds duidelijker wordt.
Wat ze allemaal gemeen hebben met elkaar is dat ze op zoek zijn naar, of werken vanuit ‘heelheid’. En daarin zijn twee ‘richtingen’ zichtbaar: de ‘Verticalen’ of ‘Denkende Duikers’ (hemel & water), waar iemand als Mark Nepo onder valt en de ‘Horizontalen’ of ‘Gepassioneerde Manifesteerders’ (vuur & aarde), waarbij ik meteen denk aan iemand zoals Pascale Naessens. De ‘Verticalen’ vinden al diepzielduikend in hun gevoelsoceaan dat in essentie alles met alles verbonden is. Zich (hart)openend, zorgvuldig luisterend en ontvangend. De ‘Horizontalen’ breiden stoffelijk uit in de breedte, waarbij één ijzersterk verhaal het verbindende uitgangspunt is. Door elementen toe te voegen dijt hun ‘universum’ alsmaar uit en blijft toch een éénheid. Passie, creatie en manifestatie lijken hier de sleutelwoorden.
Ik bezit, zoals iedereen, het potentieel van beiden. Wat mij weerhoudt is, zoals bij velen, angst. Angst om in vogelvrije vlucht diep tot de bodem te duiken, zoals de DD’s, of mijn vuur voluit en zonder reserves te laten vlammen en mijn ideeën te manifesteren in stof, zoals de GM’s. Door intens in dialoog te gaan met dit soort mensen, vormen zij, zoals Nepo het uitdrukt, een brug voor mij. Zonder het (nog) zelf volledig ervaren te hebben, kan ik tòch proeven hoe het zou zijn, als ik wél tot de bodem dook of wel voluit vlamde, zoals zij. Dat ik er vervolgens één mooi, samenhangend verhaal van mag maken om met een groot publiek te delen, is een groot (brug-verbindend!) voorrecht waar ik als interviewer/auteur heel dankbaar voor ben.
Tegelijkertijd begrijp en vertrouw ik met elk interview stapje voor stapje, hartslag na hartslag, mijn eigen diepte en zielevuur steeds beter,…..En wint, terwijl ik steeds dieper durf te ademen, mijn eigen vuur aan kracht.
Illustratie: The Suspension Bridge Between Hida and Etchu by Hokusai. Deze illustratie staat ook in het boek Inside the Miracle op p 244.
