Thuiskomen

Geplaatst op 28 sep, 2015

Familiejuweel

Niet langer ‘geketend’

Tijdens een familie-opstelling schreef ik eens: ik wil me niet langer ‘geketend’ voelen aan mijn familie, maar in plaats daarvan ‘verbonden’ met elke schakel van de ketting, als onmisbaar onderdeel van een schitterend, volstrekt uniek (familie)juweel. Hoewel dat heel mooi klinkt, is dat voor mij nog altijd een lastige oefening, aangezien onze familie niet zo ‘verbonden’ is. Toch is ‘Naar huis gaan’ en ‘Thuiskomen’ voor mij heel essentieel.

De archeologie van de familieziel

Mijn vader heeft recent de familiestamboom voltooid. Een lijfig levenswerk dat meer dan 30 jaar van zijn leven heeft gevergd. Toen ik klein was, ging ik wel eens met hem mee naar het archief, om blij naar ‘Nieuwe’ Slootsen op oude, vergeelde bladzijden in oude aktes te zoeken, samen met hem. Hij stuurde mij het document met meer dan 70.000 namen 2 maand geleden. Ik had mijn vader en moeder toen al ruim drie jaar niet meer gezien. En zij hadden mijn zoontje nog nooit ontmoet. Waar een ongelukkig geformuleerde  mail al niet toe kan leiden. Als kind hield ik me al bezig met archeologie. Later de archeologie van de ziel. De archeologie van de familieziel! Hoeveel hinten heeft een mens nodig?

Mijn roots herstellen

Tijdens een boommeditatie, een oefening tijdens een weekend van mijn Script-As-Methode Masters-opleiding, maakte ik contact met een middelgrote beuk. Zo één die in de luwte stond, met laaghangende takken, die beschutting leken te geven. Ik vroeg de boom of hij mijn vader wilde representeren. Mijn oog werd ineens getrokken naar allerlei details op en nabij de boom en de zinnen kwamen als vanzelf. Ik huilde. Ik begreep dat het belangrijk was om zo snel mogelijk naar huis te gaan en de band met mijn ‘wortels’, mijn ‘roots’ te herstellen. In het belang van mijzelf, mijn familie én mijn zoon. En zo geschiedde. En we: mijn ouders, zoon en ik, zijn weer samen.

Men moet zichzelf het vaderland zijn

Uit het boek van Etty Hillesum, Het verstoorde leven: “Op iedere plek van deze aarde is men thuis, wanneer men alles in zich draagt. Ik heb me dikwijls gevoeld en ik voel me nog als een schip dat een kostbare lading binnenboord heeft gehaald; de touwen worden afgesneden en nu vaart het schip, zo vrij en door alle landen en alle kostbare lading neemt het met zich mee. Men moet zichzelf het vaderland zijn.”

Honkvaste haven

Ik heb vol enthousiasme altijd mijn touwen losgegooid. Vrijheid blijheid, op zoek naar wijsheid/weidsheid. Elders. Maar wat ik nu pas begrijp, is dat ik mijn honkvaste haven nodig heb, om mijn vrijheid werkelijk te kunnen ervaren. Aan te kunnen. Ik droeg niet alles in me. Ik had simpelweg veel afgestoten. Ik miste mijn verbinding met mijn roots en zwierf daarom rond, als een losgeslagen sateliet. Maar de ziel, mijn lieve ziel….heeft aarding nodig om zich hier thuis te voelen. Mijn ziel kan pas groeien, gloeien als er ‘gronding’ is. Pappa en mamma, ik hou van jullie. Jullie zijn mijn navelstreng met deze wereld. Alleen door jullie, via jullie heeft mijn ziel leren spreken.”