Mijn vijfjarige zoon Liam vraagt op een zaterdagochtend in bed: “mam, wat is ‘boek’ in het Engels? Ik antwoord. En in het Frans? En in het Duits en Spaans? Ik antwoord. Er volgen nog veel meer woorden. Vlinder, waarom?, trap, broek, bril, gordijn,…… dan cijfers. Dan de hoofdsteden van die landen. En dan zegt hij: “Nou, nu kunnen we er ook wel naartoe! Want ik spreek nu genoeg talen.”
Ja! Denk ik meteen. En ik zeg: “Wat een goed idee!” En ik meen het. Ik heb er meteen zin in en denk al aan toekomstige citytripjes naar Londen, Parijs, Madrid en Berlijn met mijn spruit. En hoe we dat dan zo avontuurlijk mogelijk kunnen maken, rekening houdend met de cultuur van het desbetreffende land. Levend leren in het moment. Kan het leuker?
Het leven als verukkelijk avontuur
Als we opstaan wil hij Ganzenborden. Daar heb ik geen zin in. In veel van dat soort spelletjes meestal niet. Daar heb ik me tot deze zaterdagochtend schuldig over gevoeld. Waarom kan ik hiervoor geen geduld opbrengen? Houd ik wel echt van mijn kind als ik niet eens simpelweg een spelletje met hem wil spelen? Ja! En ik hou ook van mezelf. Wat ik me ineens op die ochtend realiseerde, was dat ik het zat was om slaapverwekkende activiteiten te doen, die enkel tot doel hebben om ‘gezellig’ de ‘tijd te doden’. Ik wil geprikkeld, uitgedaagd en geïnspireerd worden. Me verwonderen, spelen en levend leren. Het leven als avontuur. En… dat gun ik ons kind ook.
Levend Leren
Ik ben zelf tijdens mijn kindertijd zo afgesneden geweest van een ‘juicy’ levensstroom. Door angstige ouders, een stijf schoolsysteem, gebrek aan inspiratie door alle reizen die we niet maakten, alle dromen die niet werden geleefd, bomen die niet beklommen werden en vrijwel totale afwezigheid van voedende, sociale contacten. Ik vind het nu wel welletjes. Ik wil buiten spelen! …Liam wil nog steeds een spelletje doen en ik besluit om Storycubes te spelen. Daarna doen we iets met associatiefoto’s en ten slotte gaan we Omdenken. Liam is helemaal mee. En ik? Ik ben verrukt. Lerend spelen of ‘Levend Leren’ blijkt voor mij de perfecte synthese van hoofd en hart. Weer een stukje dichter bij meZelf en dus weer een beetje meer ‘Voorbeeld’ voor Zoon.
Leeftijd is relatief
Liam is al een tijdje helemaal in de ban van torens en racebanen bouwen van zijn honderden houten blokjes. Omdat hij steeds wil dat ik naar hem kijk, begin ik er foto’s van te maken. Dat vind hij geweldig; hij voelt zich helemaal gezien en begint nòg mooiere, gekkere bouwsels te maken. Er begint iets van interactie op gang te komen… Verbindend communiceren. Ik krijg een idee! Laten we een boekje gaan maken van de foto’s. Ja! En dan maak ik er verhaaltjes bij, zegt hij. Ja! En dan gaan we eens in de bieb op zoek naar boeken over architectuur of ‘in het echt’ bijzondere bouwsels bekijken, ter inspiratie….Ja! Hundertwasser, Gaudi, Earthships, Damanhur… Ja! Onze innerlijke kinderen hebben elkaar gevonden. Leeftijd blijkt zo relatief. Kippenvel.
